‘Time is lacking a rhythm that would provide order, and thus it falls out of step. (…) Life is no longer embedded in any ordering structures or coordinates that would found duration.’
Met deze dramatische typering opent de Duits-Koreaanse filosoof Byung-Chul Han zijn essay The Scent of Time. De laatmoderne samenleving lijdt volgens hem aan ‘dyschronity’, een verlies aan tijdsbesef. Daarbij bedoelt hij natuurlijk niet dat we niet langer weten hoe laat het, maar dat ons tijdbegrip niet langer is verbonden met een betekenisvol verhaal. Ons tijdbegrip is uiteengevallen in minuscule eenheden waartussen geen samenhang meer wordt ervaren. In een samenleving die leeft ‘na de dood van God’, schrijft hij verwijzend naar Friedrich Nietzsche, is de ervaring van betekenisvolle tijd een probleem geworden. Tijd kent geen richting meer, heeft geen vaststaand doel en ritme meer. Daarvoor in de plaats razen wij zonder doel door het leven. We rennen eindeloos rond, zijn rusteloos actief en voelen ons voortdurend opgejaagd, zonder diepe voldoening te ervaren of iets tot voltooiing laten komen.
